“Ik heb hier al heel veel beren op de foto gezet. Ik herken ze aan hun vacht of manier van lopen en heb ze allemaal een naam gegeven. Ze noemen me niet voor niets Beren-Pekka!” Ik zit in een busje en Pekka Toivonen brengt me van Iisakki Village naar een observatiehut vlak bij de Russische grens. Daar ga ik – hopelijk – beren zien. Het is een van de voordelen als je in de zomer in Fins Lapland bent – in de winter zijn de beren natuurlijk in winterslaap. Maar ik ben gespannen, want ik heb dit al een keer eerder geprobeerd en toen bleek dat beren zien in Finland nog niet zo makkelijk is als het misschien lijkt. Hoe zou het deze keer gaan?
- Bekijk hier mijn top 10 mooiste plekken in Finland
- Hier vind je tips over wat je kunt doen in Finland en hier reisgidsen voor Finland
- Kijk hier voor adresjes om te overnachten in Finland
- Lees hier over de mogelijke routes naar Finland
- Hier verzamel ik mooie reizen naar Finland van verschillende reisorganisaties en hier actuele kortingen en gratis extra’s
1.300 m van Rusland
Ergens in het bos eindigt het weggetje waarop we rijden. Pekka zet de motor uit. Als we uitstappen, vertelt hij dat we vanaf nu heel zachtjes moeten doen, om te voorkomen dat we de beren afschrikken. Om diezelfde reden is het trouwens verstandig om niet te enthousiast te ruiken naar bijvoorbeeld shampoo of deodorant, was me van tevoren verteld. Fluisterend vermeldt Pekka nog even dat we hier maar 1.300 meter van de Russische grens verwijderd zijn. Dat is op zich niet iets om voor te fluisteren, maar het voegt wel wat toe aan de spanning voor mijn gevoel.
Over een smal paadje lopen we zachtjes door het bos. Het lijkt wel alsof de raven in de verte ons roepen – verder is het stil. Af en toe wijst Pekka fluisterend op een plant, een paddenstoel of iets anders dan hem opvalt in dit stukje bos dat hij als zijn broekzak kent. Eerlijk gezegd heb ik er niet zoveel aandacht voor. Ik wil maar één ding: beren zien. En hoewel in de omschrijving van de berenexcursie een 99% kans wordt gegeven op het zien van beren, durf ik er nog niet op te vertrouwen.
De vorige keer dat ik hier was, heb ik namelijk niet zoveel geluk gehad. Ik heb toen urenlang door het luikje zitten turen zonder dat er iets gebeurde. En toen er dan toch nog een beer opdook, zat ik helemaal aan de andere kant van de observatiehut. Dat was op zich nog niet zo’n ramp, ware het niet dat de mensen die aan de goede kant zaten en de beer wel al konden zien, uit puur enthousiasme nogal wat geluid en bewegingen begonnen te maken. Je begrijpt het al – de beer was net zo snel weer weg als hij gekomen was. Ik had er ternauwernood een glimp van opgevangen en één korrelige foto kunnen maken van een halve berenkop die voorzichtig vanachter een boom nog even achterom kijkt.
Beren in het bos!
Het laatste dat ik dus verwachtte, was wat er nu gebeurde. Toen Pekka en ik nog op het smalle bospaadje naar de observatiehut liepen, zagen we al een beer staan. Een beer, recht voor me, zonder dat er een hek tussen zat! Moest ik nou blij zijn, of bang? Ik was van allebei een beetje, maar toch vooral blij. Wat indrukwekkend was dit nu al!
Gauw gingen we de observatiehut in. Ik nam plaats achter een klein raampje waardoor je foto’s kunt maken. Wat er volgde, was onvoorstelbaar en overtrof al mijn verwachtingen. De ene na de andere beer kwam voorzichtig tevoorschijn aan de bosrand en liep het veld voor de observatiehut op. Eerlijk is eerlijk: om de kans te vergroten dat de beren zich laten zien, wordt hier van tevoren wat lekkers voor ze neergelegd. 100% natuurlijk is het dus niet – maar het zijn wel degelijk wilde dieren die je hier ziet.
Berengezin
Het mooiste moment vond ik toen een moederbeer met twee kleintjes het veldje op kwam. Terwijl de moeder de omgeving voortdurend afspeurde op mogelijke gevaren, veerden de kleine beertjes steeds nieuwsgierig omhoog als er bijvoorbeeld een vogel voorbij vloog. Dat zie je ook in deze video die ik maakte van mijn zomerse reis naar Fins Lapland.
Ik was zo blij als een kind – en Pekka ook, ook al heeft hij de beren hier al zo vaak gezien dat hij ze precies weet te herkennen. Trots wijst hij op de foto’s aan de muren in de observatiehut, die hij eerder maakte. Niet alleen van beren, maar ook van vogels en veelvraten bijvoorbeeld.
Pekka heeft ook allerlei interessante weetjes over beren voor me in petto. Wist je bijvoorbeeld dat een berenvrouwtje zwanger kan zijn van meerdere vaders? Dit heeft zelfs voordelen voor haar gezinnetje, want op deze manier is het risico dat een mannetjesbeer haar nestje aanvalt kleiner.
Het is superfijn om zo’n expert en liefhebber als Pekka bij me te hebben. Aan de andere kant kan ik mijn aandacht moeilijk bij zijn woorden houden. Ik zit zo blij als een kind te kijken naar de beren die maar blijven rondscharrelen op het veldje voor mijn neus. Als ze zich uiteindelijk allemaal terugtrekken, heb ik acht verschillende beren gezien – acht meer dan waarop ik van tevoren durfde te hopen. Wat een dag!
Berenpoep
Stilletjes lopen we weer over het smalle paadje van de observatiehut terug naar het busje. Pekka wijst. Daar ligt een verse kwak berenpoep. Het herinnert me er nog maar eens aan hoe dicht ik bij de beren ben geweest – en dat ze echt niet achter een hek zaten. Een bijzonder en ook wel spannend gevoel. Maar op de vraag wat je moet doen als je een van deze bruine beren tegenkomt tijdens een wandeling, antwoordt Pekka zonder twijfel: “In je handjes knijpen van geluk! De kans dat je zomaar een beer tegenkomt is heel klein, want ze zijn enorm schuw. Ze hoeven je maar te ruiken, zien of horen en weg zijn ze. De kans dat ze je aanvallen is al helemaal klein. De afgelopen decennia is hier maar één iemand slachtoffer geworden van een berenaanval, en dat was iemand die per ongeluk tussen een berenmoeder en haar jong in kwam te staan.”
Korte stop aan de grens
Op de terugweg stopt Pekka nog even bij het bord dat het begin van de grenszone tussen Finland en Rusland aangeeft. Een beetje gespannen is de sfeer wel opeens, na de juichstemming waarin we verkeerden bij het zien van de beren. Of ik kan uitstappen? “Jawel, maar niet langer dan 10 minuten. Dan moeten we hier echt weer weg.”
Het hekje en de paaltjes die het begin van de grenszone aangeven, zien eruit als loze symbolen en er is verder niemand te zien. Je kunt zo doorlopen als je wilt. Toch drukt Pekka me op het hart dat absoluut niet te doen: “Eén stap over de streep en je hebt geheid een boete van 500 euro aan je broek. Die camera’s – hij wijst naar bomen aan weerszijden van het hek – hangen hier niet voor niets. Reken maar dat we in de gaten worden gehouden.” Het is al goed, ik blijf wel lekker in Finland!
Ook beren zien in Finland?
Droom jij er ook van om wilde beren te zien in Finland? Dan is een zomervakantie in Fins Lapland echt een aanrader. Beide keren dat ik in de zomer in Fins Lapland was en beren ging spotten in de buurt van Ruka, maakte ik een reis van Voigt Travel. Zij zijn gespecialiseerd in reizen naar het Hoge Noorden en kunnen je dus ook goed adviseren over de beste locatie en reistijd. Hier vind je al hun zomerreizen naar Finland.
Ga jij ook in de zomer naar Rovaniemi en/of Ruka? Dan vind je het misschien handig om alle tips bij elkaar te hebben in dit Stralend Finland Magazine.
Hoera! Mijn reisgids met al onze tips voor Zuid-Finland is nu verkrijgbaar. Binnenkort komt ook mijn reisgids over Fins Lapland uit.
Ik werd uitgenodigd om deze reis te maken voor Stralend Finland.
Deze pagina kan affiliatelinks bevatten. Als jij via zo’n link iets koopt of boekt, krijg ik een kleine vergoeding. Dit gebeurt anoniem en kost jou niets extra’s. Samenwerkingen en affiliatelinks stellen mij in staat om deze website te onderhouden en jou van informatie te blijven voorzien. Meer hierover lees je in mijn disclaimer/privacyverklaring.
